Czy koniczyna perska dobrze sprawdza się w charakterze rośliny pastewnej?

Koniczyna to rodzaj roślin z rodziny bobowatych, który obejmuje około 250 gatunków. Rośliny te występują naturalnie na wszystkich kontynentach oprócz Australii. W Polsce w stanie dzikim można spotkać ponad 20 gatunków koniczyny, z których kilka jest uprawianych. Należy do nich między innymi koniczyna perska (Trifolium resupinatum), zwana również skręconą. Czy sprawdza się ona w charakterze rośliny pastewnej?

Charakterystyka koniczyny perskiej

Koniczyna perska dorasta zwykle do około 40-70 cm wysokości. W polskich warunkach klimatycznych jest rośliną jednoroczną. Jej łodygi są cienkie, delikatne i mocno rozgałęzione, a liście nieduże i owalne, z woskowym nalotem, łagodnie ząbkowane na brzegach. Koniczyna perska charakteryzuje się płytkim, a jednocześnie rozgałęzionym systemem korzeniowym, dlatego jest dość wrażliwa na upały i suszę. Wyróżnia się jednak najlepszymi zdolnościami do wiązania azotu ze wszystkich gatunków koniczyny. Kwitnie od maja do lipca, a jej kwiaty przyjmują postać główki o długości 3-5 cm. Mogą mieć różowofioletowy, purpurowofioletowy, bladoróżowy lub biały kolor.

Koniczyna perska jako roślina pastewna

Wszystkie gatunki koniczyny to wartościowe rośliny pastewne, które są chętnie zjadane przez zwierzęta – zarówno hodowlane, jak i dzikie. Nie inaczej jest w przypadku koniczyny perskiej, w której nasiona można się zaopatrzyć między innymi w sklepie Małopolskiej Hodowli Roślin. Pozyskiwana z niej pasza wyróżnia się wysoką zawartością białka oraz składników mineralnych przy niskiej ilości surowego włókna. Ze względu na niewielką zawartość suchej masy w roślinach koniczyna perska słabiej nadaje się do suszenia, więc powinna być wykorzystywana do skarmiania zwierząt hodowlanych głównie w postaci zielonki. Na zakiszanie mogą być jednak przeznaczane jej mieszanki z trawami.

Koniczyna perska charakteryzuje się łatwością rozmnażania, wysoką zdolnością kiełkowania i bardzo szybkim wzrostem. Dzięki temu szybko odrasta po koszeniu, a w jednym sezonie można z niej uzyskać nawet 4-5 pokosów. Plon zielonki z hektara po pierwszym pokosie może osiągać nawet 100 ton; w przypadku gorszych warunków siedliskowych wynosi on zwykle od 30 do 70 ton. Koniczyna perska może być uprawiana zarówno w plonie głównym, jak i wtórnym. Zaleca się ją wysiewać w mieszankach z trawami lub wsiewać w zboża jare, które zapewniają jej ochronę. Może być uprawiana po roślinach okopowych na oborniku. Warto mieć na uwadze, że roślina ta ma duże wymagania wodne i cieplne. Najlepiej radzi sobie na glebach należących do kompleksu pszennego bardzo dobrego i dobrego oraz żytniego bardzo dobrego. Na glebach ciężkich, gliniastych i ubogich w składniki pokarmowe jej wzrost jest ograniczony.